นักเรียนหายไปไหนกันหมด ครูพรรณี ศรียาบ เกิดคำถามขึ้นในใจ เมื่อเห็นนักเรียนเพียงไม่กี่คนในชั้นเรียนที่ยังคงสนใจเรียนวิชาคณิตศาสตร์ และนั่งดูครูพรรณีบรรจงเขียนตัวเลขลงบนกระดาน หากแต่นักเรียนส่วนมากไม่ได้สนใจเรียนจริง และเข้าเรียนเพื่อให้เวลาหมดไปวันๆหนึ่งเท่านั้น

แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือนักเรียนจำนวนมากเลือกที่จะใช้เวลากว่า 50 นาที ซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำหรือโรงอาหารแทนการเข้าเรียน

ความไม่ใส่ใจเรียนของนักเรียนกระทบต่อจิตใจของครูพรรณีเป็นอย่างมาก ครูพรรณีต้องการที่จะให้นักเรียนเข้าใจถึงความสำคัญของวิชาคณิตศาสตร์ และสนุกไปกับการคำนวนตัวเลข ครูพรรณีเคยฝันว่า อยากจะเป็นครูที่สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตของเด็ก ๆ ให้มีอนาคตที่สดใสยิ่งขึ้นได้ แต่เวลาที่ผ่านพ้นไปตลอด 5 ปีที่ผ่านมา ครูพรรณีกลับพบว่าตนเองสอนอยู่ในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย และเห็นนักเรียนเข้าเรียนเพียงครึ่งเดียว นับเป็นภาพที่ครูหลายๆคนไม่อยากพบเจอ และเกิดเป็นความหดหู่ใจเป็นอย่างมาก

ด้วยความผิดหวังแต่ยังไม่ไร้ซึ่งความหวัง ครูพรรณีพยายามค้นหาวิธีการต่าง ๆ ที่จะทำให้นักเรียนเกิดความสนใจในวิชาคณิตศาสตร์ โดยเริ่มจากคนใกล้ตัวซึ่งก็คือครูคณิตศาสตร์คนอื่น ๆ ในโรงเรียนต้นแก้วผดุงวิทยาลัย แต่เนื่องจากจำนวนครูที่ไม่เพียงพอต่อจำนวนนักเรียน จึงไม่ค่อยมีใครมีเวลาให้กับครูพรรณีได้ปรึกษาเต็มที่ ครูพรรณีจึงพยายามค้นหาเทคนิคจากครูคนอื่น ๆ ในยูทูป แล้วนำมาปรับใช้กับนักเรียนที่โรงเรียน แต่เนื่องจากกลุ่มครูเหล่านั้น ใช้วิธีการสอนและอุปกรณ์ซึ่งเป็นมาตรฐานของโรงเรียนเอกชนระดับสูงในกรุงเทพฯ จึงทำให้ไม่สอดคล้องกับลักษณะโรงเรียนท้องถิ่น แม้ครูพรรณีจะพยายามหาโอกาสเพิ่มเติมจากการได้เข้าร่วมโครงการพัฒนาอาชีพครูบ้าง แต่ก็เป็นรูปแบบการสอนแบบท่องจำเพียงเหมือนเช่นเคย ไม่ได้สร้างความแตกต่างแต่ประการใด

ถึงแม้ครูพรรณีจะได้รับประสบการณ์ที่ไม่ดีนัก แต่ก็ยังพยายามหาความรู้เพิ่มเติมต่อเนื่อง และเมื่อครูพรรณีได้มีโอกาสรู้จักกับคีนัน ก็ได้เรียนรู้วิธีการจัดการเรียนการสอนที่แตกต่างออกไป ขณะที่การอบรมอื่นๆ จะเน้นการบรรยาย แต่ที่คีนันจะใช้วิธีการสอน โดยให้ครูเรียนรู้มุมมองของนักเรียน ซึ่งหมายถึงว่าพวกเขามีโอกาสที่จะได้เรียนรู้โดยการลงมือปฏิบัติและใช้หลักสูตรการเรียนการสอนแบบสืบเสาะหาความรู้ (Inquiry-Based Learning) ด้วยตนเอง

ในช่วงท้ายของการฝึกอบรม ครูพรรณี ได้เรียนรู้การวิเคราะห์หลักสูตรของไทย ออกแบบหลักสูตรโดยพิจารณาจากมุมมองของนักเรียน และใช้รูปแบบการเรียนการสอนที่เน้นผลลัพธ์ขั้นสูง เช่น การเรียนรู้แบบการใช้ปัญหาเป็นฐาน (Problem-Based Learning) ซึ่งกระบวนการฝึกอบรมนี้ทำให้เธอตั้งคำถามขึ้นว่า อะไรคือสิ่งที่นักเรียนจำเป็นต้องรู้ เราจะสามารถถ่ายทอดความรู้ให้นักเรียนได้อย่างไรให้ถูกวิธี และเราจะนำวิชาคณิตศาสตร์มาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียนได้อย่างไร

ด้วยแรงบันดาลใจจากการฝึกอบรม ครูพรรณีจึงนำวิธีการที่ได้จากการฝึกอบรมคือการเรียนรู้โดยให้ความสำคัญแก่ตัวผู้เรียนมาใช้ ไม่มีการบรรยายตามหนังสือ ไม่มีการจดจำสูตรต่าง ๆ และไม่มีการจดตามข้อความบนกระดานจนนิ้วชาอีกต่อไป

ขณะที่โครงการฝึกอบรมอื่น ๆ จบลงอย่างรวดเร็วเมื่อสิ้นสุดการบรรยาย แต่โครงการของคีนันยังคงมีการให้คำปรึกษาอย่างต่อเนื่องผ่านรูปแบบการอบรมเชิงปฏิบัติการเพื่อสร้างชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ (PLC) ซึ่งเป็นการจัดตั้งเครื่อข่ายคุณครูในพื้นที่ที่เกี่ยวข้องเพื่อแบ่งปันวิธีการสอนที่มีประสิทธิภาพ อภิปรายปัญหาทั่วไป และรับฟังคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญของคีนัน

ชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ (PLC) ช่วยให้ครูพรรณีได้พัฒนาทักษะและความมั่นใจที่จำเป็นต่อการเป็นครูในแบบที่เธอใฝ่ฝัน ณ ปัจจุบัน ครูพรรณีก็ได้สร้างชั้นเรียนวิชาคณิตศาสตร์ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 และ 2 ในลักษณะการเรียนรู้แบบกลุ่ม นักเรียนสามารถนำความรู้ในหลักสูตรมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน ยกตัวอย่างเช่น ในการสอนนักเรียนเรื่องทฤษฎีบทพีทาโกรัส ซึ่งเป็นหนึ่งในหลักสูตรที่สำคัญของวิชาเรขาคณิตและมีความเกี่ยวข้องกับวิชาสะเต็มศึกษา ครูพรรณีไม่ได้ให้นักเรียนของเธอท่องจำสูตร A2 + B2 = C2 แต่ให้ทดสอบทฤษฎีบทด้วยตนเองโดยการใช้เข็มทิศวัดระยะห่างระหว่างสิ่งของ

ถึงวันนี้ ครูพรรณีเต็มไปด้วยความสุขและอดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นห้องเรียนเต็มไปด้วยนักเรียนที่มีความกระตือรือร้นพร้อมเข้าสู้โลกแห่งการเรียนคณิตศาสตร์ ครูพรรณีเข้าร่วมโครงการกับคีนันตั้งแต่ปี 2559 และผลลัพธ์ก็ออกมาอย่างชัดเจน มีนักเรียนเข้าเรียนเพิ่มมากขึ้น สนใจเรียนเป็นอย่างดี และมีผลคะแนนสอบดีขึ้น

หากมองย้อนกลับไป ถ้าวันนั้นครูพรรณียอมแพ้ที่จะพัฒนาตัวเองไปตั้งแต่เมื่อ 4 ปีที่แล้ว นักเรียนหลายร้อยคนในวันนี้ ก็คงไม่ได้สัมผัสกับการเรียน ที่มุ่งเน้นทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 ในวิชาคณิตศาตร์ โชคดีที่ครูพรรณีไม่ยอมแพ้และในที่สุดความทุ่มเท ก็ได้แสดงผลลัพธ์อันยิ่งใหญ่ และไม่มีอะไรที่จะเติมเต็มความสุข ได้มากกว่าการที่ได้ยินพ่อแม่ของนักเรียนบอกว่า ลูก ๆต่างก็สนุกและชอบเรียนวิชาคณิตศาตร์กับครูพรรณี ความสุขของคนเป็นครูก็คงไม่หนีไปจากการได้เห็นลูกศิษย์มีความสุขจากการเรียน และมีความก้าวหน้าในอนาคตที่ดียิ่งขึ้นไป